  |
Ολοι μας έχουμε κάποια στιγμή δει ένα Ι.Χ. ακινητοποιημένο στην άμμο το καλοκαίρι, δίπλα σε κάποια παραλία, με τους δύο κινητήριους τροχούς του να γυρίζουν «τρελά», χωρίς όμως να μπορούν να μετακινήσουν το αυτοκίνητο. Είναι ίσως το πιο απλό και χαρακτηριστικό παράδειγμα που δείχνει τα όρια των συστημάτων μετάδοσης της κίνησης σε δύο μόνο τροχούς και ταυτόχρονα εξηγεί το γιατί όλα τα αυτοκίνητα που προορίζονται για χρήση και στο χώμα διαθέτουν κάποιας μορφής τετρακίνηση. Δηλαδή, ένα σύστημα μετάδοσης της κίνησης και στους τέσσερις τροχούς. Το σπινάρισμα των τροχών είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται πολύ πιο εύκολα στο χώμα, στη λάσπη, στην άμμο, στο χιόνι κ.ο.κ. και μπορεί να οδηγήσει, υπό ορισμένες συνθήκες, σε πλήρη ακινητοποίηση του αυτοκινήτου. Βλέπετε, όταν έχουμε «τρελό» σπινάρισμα του ενός τροχού, ο άλλος ακινητοποιείται και (λόγω της βασικής λειτουργίας του διαφορικού) δεν μπορεί να μεταφέρει δύναμη στο έδαφος και να «ξεκολλήσει» το αυτοκίνητο.
Οταν η κίνηση μεταδίδεται σε όλους τους τροχούς, η δύναμη που πρέπει να «βάλει» κάθε λάστιχο στο δρόμο για να κινηθεί το αυτοκίνητο μειώνεται στο μισό και, κατά συνέπεια, η πρόσφυση χάνεται σαφώς πιο δύσκολα. Αυτό σημαίνει ότι αυξάνεται η δυνατότητα κίνησης σε επιφάνειες με χαμηλό συντελεστή τριβής, όπως είναι το χώμα και η λάσπη. Θυμίζουμε ότι το σπινάρισμα αρχίζει όταν η δύναμη που ασκεί ο τροχός στο δρόμο (για να σπρώξει το αυτοκίνητο) ξεπεράσει το όριο που καθορίζεται από την ποιότητα του εδάφους. Για να μεταφερθεί η κίνηση και στους τέσσερις τροχούς, απαιτείται η προσθήκη κάποιων επιπλέον στοιχείων στο σύστημα μετάδοσης. Aυτά είναι ένα ενδιάμεσο κιβώτιο μεταφοράς (transfer case), που μπορεί και να περιλαμβάνει ένα διαφορικό, ή κάποιος τύπος συμπλέκτη που αναλαμβάνει να μοιράσει την κίνηση στους δύο άξονες (εμπρός και πίσω). Ο τύπος της τετρακίνησης που θέλει κάποιος να πετύχει καθορίζει και τον τύπο των στοιχείων που θα προστεθούν.
Kάντε κλικ --> Τύποι συστημάτων μετάδοσης της κίνησης στους τέσσερις τροχούς
